ben hiç kinci bir insan değildim. en çok bunu severdim kendimle ilgili. ne olursa olsun insanlara kin beslemiyorum ne güzel, derdim.
ama az önce konuşurken gördüm ki ben de kin beslemişim, farkında bile olmadan. her şeyi unutabilirmişim de babam hastanede yatarken, ameliyata hazırlanırken işten beklenen bir rapor için "hastanedeyim şimdi yapamayacağım" dediğimde "sorun değil gece hazırlar gönderirsin" dediklerini asla unutamayacakmışım.
şimdi beni iş hayatında da güzel insanlar olduğuna kim inandıracak?
