uyumadan önce dua ediyorum.
"Allah'ım anneciğimi, babacığımı, abiciğimi, beni ......." diye başlıyor dualarım. anlattıkça anlatıyorum, diledikçe diliyorum. sağlık, sıhhat, mutluluk, huzur vs.
sonra kendimle ilgili kısma geliyorum. iş, aşk, para, pul, ev, kat, yat... ne gelirse aklıma. e beyin bedava, aklın sınırı yok, hayal gücümü bırakalı uça gideli çok oldu. saydıkça sayıyorum. bakıyorum ki abartıyorum, önem sırasına göre bir iki tanesinde ısrar ediyorum. ve diyorum ki;
"Allah'ım biliyorum çok ideal bir kul değilim. namaz kılmam, oruç tutmam. arada içerim de. ama özümde iyi bir insanım. ve aslında iyi de bir kulum. ama yine de benim dualarımı kabul etmeyebilirsin, haklısın. ama noluuuur annemle babamın dualarını kabul et. onların hatrına benimkileri de et. noluuur noluuurr. amin."
bildiğin Allah'la arama tanıdık sokuyorum ben ya. bu iş arama süreci beni benden etti. ne hale geldim ay?
Allah'ım tez zamanda kabul et dualarımı da, ben eski ben olayım, normal günlerime döneyim.
Amin.
