Bu aralar ben mi çok duygusalım, yoksa etrafımda beni fazlasıyla şanslı kılan insanlar mı var pek anlamış değilim. Ne zaman yazmak istesem hayatıma değer katanlar geliyor aklıma; ailem, abim, arkadaşlarım, patronum. Şanslıyım, evet.
Bazılarının hayatıma nasıl girdiğini anlamıyorum, açık bir kapı bulup sızıveriyorlar içeriye. Sızmasınlar diye uğraşıyorum aslında ben. Hele bazılarını baya baya zorluyorum. Ama bu yazıya mevzubahis olacak şahsiyet en az benim kadar inatçı çıktı, vazgeçmedi. Facebooktan uğraştı, twitterdan uğraştı, mirkelam'dan girdi arman hoca'nın odasından çıktı. İyi ki de çıktı.
Çok eski değil arkadaşlığımız, 1 yıl oldu olmadı. O bu durumu bizim genel halimize, yumurtanın kapıya dayanmasını bekleme alışkanlığımıza bağlıyor. Mezun olmamıza epi topu 5 ay kalmışken bulduk birbirimizi, biraz zorunluluktan biraz sosyallikten. İlk defa itiraf ediyorum bunu, biraz önyargılıydım ona karşı ben; sosyallikten ölecekmiş gibi geliyordu, herkesi tanıyordu herkesle arkadaştı. E ben asosyal olunca garip geliyordu tabii ki bu bana. (şaka lan şaka, ben de çok sosyalim aslında.)
Uzun lafın kısası, bu hatun geldi girdi hayatıma, o da yetmiyormuş gibi tam merkezine kuruldu. Hadi etiler'e kahve içmeye gidelim, hadi arnavutköy'e yürüyelim, hadi bebek'e inelim, hadi taksim'e çıkalım, hadi manzara, hadi petek, hadi çatı, hadi hadi hadi hadi hadi hadi derken hafta 7 biz 8 gün görüşür olduk. Görüşmenin de ötesinde hayatlarımızı, hayallerimizi, düş kırıklıklarımızı paylaşır olduk. Güldük, güldük, güldük.
Ben bugün ağladım, ve aklıma gelen ilk isim oldu o. Arasam, iyi bir şeyler söylese, gülsem, mutlu olsam diye geçirdim içimden. O anda o aradı. Rüyasında görmüş beni, anlattı, kahkahalarla güldüm, mutlu oldum.
Sevgili Sarıdal, bu yazı sanaydı şekerim. Bu blogun en sıkı takipçisi sensin biliyorum, hatta o kadar ki yıllar önceki maillere ulaşıp 2008 mayısında girdiğimiz finalin hangi dersin finali olduğunu bulmaya çalışacak kadar. Bak bir ipucu daha verdim, hadi yine iyisin. :)
