semihle birlikte ben de sıçradım o topa doğru,
hidoyla birlikte ben de bağırdım, ooooo Türkiye!!
bugüne kadar geçirdiğim en heyecanlı 4.3 saniyeydi.
bu maçtan önce bilmezdim ben 0.5 saniyenin bu kadar uzun olduğunu.
son ana kadar mücadele etmenin,
inanmanın,
istemenin,
vazgeçmemenin,
ne denli önemli olduğunu bu maçta bir kez daha anladım.
onlar orda, sahada hop zıpladı hop sıçradı
annem babam ve ben burda, evdeki koltukların üzerinde...
inanılmaz bir heyecan,
coşkun bir mutluluk..
işte 12 DEV ADAM,
işte harbiden uçan Türkler.....
p.s. aslında yazmak istediklerim bunlar değildi, daha içten daha candan şeyler yazabilmeyi dilerdim. ama dilim tutuldu, parmaklarım uyuştu; heyecandan olsa gerek..tabii, bir de devamlı "Türkler uçuyor, Türkler uçuyor" diye sevinç nidaları atmaktan ;)
