yine buluştum mavi koltuğumla.
eve şu L koltuk geldiğinden beri kendisinin pabucu azıcık dama atılmış gibiydi. bu sene o 3 gün dışında doğru düzgün kar da yağmadığı için elimizde sıcak çikolatalarımızla cam önü keyfi de yapamadık. mavi koltuğumla aram iyice açıldı.
ama şimdi, hasret gideresim geldi. aldım elime bir fincan kahve, gömüldüm koltuğa. yoğun sisin arasından boğaz köprüsünü, gelen geçen arabaları falan seyrediyorum.
fona da ortaçgil'in son albümünü ekledim. sen ben, en sevdiğim. şimdi çalıyor.
mutlu muyum ne?
